Upplestur úr Postulín

 

Þriðjudagskvöldið 22. apríl, kl. 20:00, verðum við með upplestur úr bókinni okkar Postulín hjá Sölku forlagi - Skipholti 50 C. Um er að ræða notalega kvöldstund opna öllum þar sem við lesum nokkra velvalda kafla úr bókinni, svörum spurningum og opnum fyrir umræðu er varða efnistök bókarinnar.

 

,,Bókin Postulín á erindi til allra sem leita hamingjunnar því hún er vitnisburður um einstakling og fjölskyldu sem tekst með einstökum hætti að sigrast á mótlæti. [...] Draumur Freyju er samfélag á mismununar. Sjálf gerði það sem hún átti ekki að geta og tókst að sigrast á fordómum allt um kring. Hún þorði að eiga sér drauma og nýta fötlun sína öðrum til góðs. Þess vegna er fötlun forréttindi." - Gunnar Hersveinn, Morgunblaðið

,,Freyja og Alma komu til okkar í Hlíðaskóla og lásu upp úr bók sinni Postulín. Þessi stund verður ógleymanleg öllum viðstöddum og náðu þær einstöku sambandi við unglingana sem á hlýddu. Upplesturinn hafði þroskandi og djúpstæð áhrif á nemendur sem fengu um ótal margt að hugsa. Saga Freyju snart þá og nemendur geyma minningarnar um þessa stund í huga sínum og hjarta um ókomin ár." - Aðalheiður Bragadóttir, Náms-og starfsráðgjafi Hlíðarskóla

,,Þessi bók [Postulín] er með þeim áhrifameiri sem ég hef lesið. Þetta er frásögn af einstökum dugnaði og hugrekki. Hér verður fólk bara að lesa til að skilja og sem flest ættu einmitt að gera það." - Magnús Þór Hafsteinsson

 

Við hlökkum til að sjá ykkur öll!

Kv. Freyja & Alma

Öfgahlutverk sem gefa ranga mynd

Síðustu dagar hafa verið fjölbreyttir og skemmtilegir. Í morgun heimsótti ég leikskólabrú Fjölbrautaskólans í Garðabæ. Ég las þar nokkra valda kafla úr Postulín, sem beindu sjónum að barnæsku, viðhorfi fagfólks og leikskólagöngu. Hópurinn var mjög lifandi og áttum við góða stund saman. Í hópnum voru bæði mæður og systir fatlaðra einstaklinga og það var merkilegt að upplifa, eins og reyndar svo oft áður, hvað reynsla okkar er sambærileg og endurspeglast hvor í annarri. Margt af því fáránlega sem fötluðum börnum og foreldrum þeirra er boðið upp á í dag er það sama og okkur var boðið upp á fyrir 16-22 árum síðan. Eins miklar og framfarir eru á mörgum sviðum er einnig margt sem virðist aldrei ætla að þokast í rétta átt.

Í gær vorum við Alma með upplestur á setningarathöfn Listar án landamæra og var hún vel sótt. Dagskráin var þétt og um var að ræða, fyrir utan okkar innlegg, tónlistaratriði, uppistand og myndlistasýningar. Það var mikill heiður fyrir okkur að fá að taka þátt.

Fyrir setningarathöfnina var ég nánast allan daginn á ráðstefnunni Fötlun, sjálf og samfélag sem haldin var á vegum Félags um fötlunarrannsóknir og Rannsóknarseturs í fötlunarfræðum. Það er langt síðan ég hef setið svona skemmtilega, fjölbreytta, lifandi og í senn fræðandi ráðstefnu - þó ég hafi farið á þær ansi margar. Á ráðstefnunni var margt dregið upp sem hefur minna verið rætt áður eins og fötlun í þjóðsögum og ævintýrum, birtingarmyndir fötlunar á bloggi og á Barnalandi (vs. Soralandi), ljósmyndasýninguna Undrabörn og fleira.

Erlendur fyrirlesari, Nick Watson, talaði á ráðstefnunni um fötlun (surprise), sjálfsmynd og það hvernig við höndlum og hugsum um eðlileika/norm. Hann kom inn á margt merkilegt en það sem situr hvað helst eftir hjá mér er umræða hans um hvernig fatlað fólk skilgreinir sjálft sig og byggir upp sjálfsmynd sína. Hann talaði um að nánast engin hafi sett skerðingu sína í fyrsta sæti (ca. 25. sæti frekar) og að fólk skilgreindi sig út frá öðrum hlutum. Hann nefndi þó, sem ég hef sjálf upplifað, að viðstöðulaust erum við minnt á skerðinguna með umhverfislegum hindrunum, glápi, athugasemdum og hegðun annars fólks. Í stað þess að samþiggja þessar áminningar, sagði hann að flestir viðmælendur hans settu ,,vandan" yfir á umhverfislegu hindranirnar og fólkið sem glápir, kemur með athugasemdir og hagar sér sérkennilega. Ég held að það sé mjög mikið atriði í stað þess að taka alltaf við þessu og kenna skerðingu okkar um allt. Þegar allt kemur til alls er hún í raun ekki vandamálið.

Nick Watson talaði einnig um birtingarmyndir fatlaðs fólks. Fjölmiðlar eru einstaklega duglegir við að ýta undir ,,undra-fólks-conceptið" - að annað hvort séum við hetjur, fórnarlömb (eða bæði) og sorglegar manneskjur sem lifum harmleiksþrungnu lífi. Við erum sjaldnast ,,sýnd" sem eðlilegt fólk, sem gerum eðlilega hluti, á eðlilegum degi við eðlilegar aðstæður. Við fáum sjaldnast að birtast sem þau sem við í raun erum. Eins og hann orðar það erum við stöðugt í einhverjum öfgahlutverkum sem gefa ranga mynd. Mér finnst þetta alveg hafa lagast í íslensku samfélagi og fjölmiðlum en samt er eins og það sé voða erfitt að tala um eitthvað án þess að krydda það með dramadrottninga-harmleiks-vælu-afbrigðileika-öðruvísi atriðum. Hægt er að lesa viðtal við Nick í Mogganum í dag á bls. 8.

Annars veð ég úr einu í annað og ætla bara að hætta þessum skrifum áður en að þið þurfið að taka sjóveikispillur. Ég gæti haldið endalaust áfram því það var mjög margt athyglisvert að sem kom fram í gær. Svona ráðstefnur eru mjög mikilvægar að mínu mati, þó svo að verkin mættu auðvitað tala meira. Ráðstefnan hristi allavega upp í hausnum á mér og veitti mér innblástur til að missi ekki sjónar af veginum sem ég vil vera á.

Í fréttum er þetta helst...

Upplestrar og fyrirlestrar koma í bylgjum eins og ég hef oft sagt og mikið er um að vera þessa viku. Í morgun var ég með erindi fyrir hollenska grunnskólakennara sem eru hér að fræðast um skóla án aðgreiningar. Skólakerfið í Hollandi er mjög aðgreint og með mjög háa tíðni sérskóla fyrir börn með skerðingar. Það var mjög ánægjulegt að hitta kennarana sem voru allir mjög áhugasamir, metnaðarfullir og fróðleiksfúsir. Ég var leyst út með svakalega fínni bók um Holland - ég held ég sé komin með Hollandsbakteríu, myndirnar voru að minnsta kosti verulega heillandi. Fyrir þá sem hafa áhuga á að lesa erindið sem ég flutti getið smellt hér.

Á föstudaginn verðum við Alma á setningarathöfn Listar án landamæra. Þessi hátíð er haldin nú í 5. sinn og verður alltaf glæsilegri og glæsilegri. Við í Þjóðarsálinni tókum þátt í henni í fyrra og sýndum atriði úr sýningu okkar í Borgarleikhúsinu ásamt mörgum öðrum. Það var ógleymanlegt kvöld og hreint magnað andrúmsloft og stemning í öllum. Ég hvet ykkur til að fylgjast með dagskrá hátíðarinnar - margt mjög spennandi framundan.

Þennan sama dag er einnig ráðstefna á vegum Félags um fötlunarrannsóknir og Rannsóknaseturs í fötlunarfræðum. Yfirskriftin er Fötlun, sjálf og samfélag og hlakka ég mikið til að fara og heyra alla þá áhugaverðu og mikilvægu erindi sem þar verða.

Á laugardaginn er stefnan tekin á fyrirlestra-upplestur, mín helsta nýjung, að prófa að blanda þessu saman - en um er að ræða leikskólabrú í Fjölbrautaskólanum í Garðabæ. Því miður verður Alma ekki með í för en hún verður með sjálfsstyrkinganámskeið á Selfossi sem er auðvitað frábært. Hægt er að kynna sér það hér.

Góðar stundir,

Freyja

Frægðarför á færibandi

Svona í tilefni síðustu færslu um aðgengi hreyfihamlaðs fólks þá verð ég að segja ykkur frá frægðarför minni í Holtagarða en þangað fór ég til að finna mér sundföt í Útilíf - ekki að það sé frásögufærandi. Ég hef komið þarna einu sinni áður en þá vorum við Alma að árita á opnunardegi Hagkaups. Mér fannst ekkert athugavert við aðgengið þá, enda rúllaði ég mér beint úr bílnum og inn í verslunina sem er á jarðhæð.

Útilíf er hins vegar á annarri hæð svo að fyrsta verkefni okkar Ágústu aðstoðarkonu minnar var að finna lyftu - væntanlega. Þar sem við sáum hana ekki ákváðum við að skella okkur á færibandið sem skutlaði fólki á milli hæða. Ég hugsaði með mér hversu frábært það væri að þeir skildu ,,fórna" rúllustigum fyrir slétt færibönd en ég hef oft nýtt mér þau erlendis. Við sáum þó eftir því um leið og við flugum af stað upp, því færibandið var svo bratt að Ágústa þurfti að hafa sig alla við að halda mér með í för og passa að hún dytti ekki afturfyrir sig með afleiðingum sem ég ætla ekki út í. Þegar við vorum að nálgast toppinn fór eitt framdekk fram úr sér, hitt festist á færibandinu, stóllinn skransaði á ská, Ágústa með, kona og barn hennar sem voru fyrir aftan okkur flæktust í stólnum............... Sveittar, með hjartað í buxunum komumst við á leiðarenda - vá, við vorum svo fegnar að það mætti halda að við værum á toppi Everest. Engin slasaðist!

Inn í Útilíf fórum við og ég háði sundfatabaráttuna enn á ný - er búin að fara ca. 37 ferðir í sama tilgangi. Ég kom þó út með sundfötin langþráðu, harðákveðin í að fara ekki með færibandinu tilbaka. Okkur til mikillar gleði sáum við lyftufjandann sem var svona líka stór og rúmgóð. Þegar við komum að henni var þó kantur upp í lyftuna sem ég slapp yfir, enda á frekar meðfærilegu tryllitæki. Við ýttum samviskusamlega á takkana en ekkert gerðist, alveg sama hversu mjúkt og fast við ýttum.

Við ákváðum að finna starfsmann sem tilkynnti mér að ekki væri önnur lyfta í húsinu og eina leiðin til baka væri stórhættulega 90˚ færibandið. Mér leist nú ekkert á það, né Ágústu svo ég spurði hvort ekki væru öryggisverðir í húsinu sem gætu læknað lyftuna. ,,Nei, það eru bara engir öryggisverðir komnir í húsið."

Hhhmm...

Sú sama, sem var mjög elskuleg by the way, skellti sér í lyftuna og gerði sambærilega tilraunir og við á tökkunum en ekkert gerðist. Hún greip á það ráð að ná í iðnaðarmann sem var að vinna á svæðinu sem sagði okkur eins og ekkert væri eðlilegra ,,Jaa, lyftan er búin að vera svona, þetta gerðist líka í gær , hún lætur eitthvað leiðinlega." Hann gerði líka tilraunir á tökkunum með sama árangri. Þar sem hann hefur séð örvæntinguna í augum okkar beggja bauðst hann til að aðstoða okkur niður 90°-urnar sem við augljóslega þáðum!! Við komust öll heil niður.

RISAHÚSNÆÐI - ein óvirk lyfta - hættulega bratt færiband - engir öryggisverðir.

Áfram Holtagarðar!!!

Ég þarf allavega ekki að fara nakin í sund.

,,Gríðarlegt vesen að standa í" ... Áttu annann betri?

Vikurnar líða og bloggfærslugleðin hér er ekki upp á sitt besta. Það er nú bæði vegna mikilla anna hjá okkur báðum en það hefur líka ekki verið neinn skrifþörf upp á síðkastið. Við erum örugglega báðar búnar að óverdósa á verkefnaskilum og skrifum.

Rólegra hefur verið um upplestra hjá okkur enda líður nú að prófum í flestum skólum. Við erum þó byrjaðar að fá töluverðar bókanir um að koma í lok maí þegar mesta stressið er búið. Ég er aðeins í fyrirlestrum núna, þeir koma í bylgjum, en ég heimsótti í gær Hringsjá en þar er boðið upp á náms- og starfsendurhæfingu. Það var tekið virkilega vel á móti mér og átti ég og vonandi allir góða stund. Þetta var einn af þeim fyrirlestrum sem ég kom endurnærð út því mikið var um umræður og góðar spurningar. Hismið í fyrirlestrinum að þessu sinni var sjálfsmynd og því pældum við mikið í öllum hliðum hennar, skilaboðum frá umhverfinu, hvernig við tökum þeim og hugsum um okkur sjálf. Takk fyrir mig!!!

En yfir í allt annað. Síðastliðið þriðjudagskvöld sýndi Kompás snilldarlega unnin þátt um aðgengismál hreyfihamlaðs fólks (og í raun allra) á Íslandi. Þeir fylgdu m.a. eftir Guðjóni Sigurssyni og Ragnari Þór Valgeirssyni sem báðir eru mikið hreyfihamlaðir og notast við hjólastól í gegnum daginn.. já og kvöldin. Guðjón heimsótti Akureyri og átti þar í tómu basli við að komast til læknis, fara á kaffihús og gera allt sem hann þurfti að gera - lyfta virkaði ekki, stigar voru víðsvegar og kantar nánast alls staðar. Ragnar skrapp á Laugaveginn og þar blasti það sama við. Viðbrögð þeirra sem áttu hlut að máli, eigendur verslana og starfsfólk ýmsa staða voru misjöfn við myndatökumönnum sem hlífðu náttúrlega engum. Flestir hrukku í mikla vörn, aðrir þóttust vera að fara kaupa/gera skábraut helst í gær, enn aðrir voru með stæla. Einn sagði að það að hafa aðgengi inn í verslun sína ,,væri gríðarlegt vesen að standa í." Að minnsta kosti einn viðurkenndi um hve alvarlegt mál er að ræða, keypti sér brautir og þakkaði Kompás fyrir áminninguna. Hann var sko minn maður!!!

Þó umræðuefnið sé alvarlegt tókst Guðjóni, Ragnari og umsjónarmönnum þáttarins að hafa húmor. Það að ég, og aðrir í minni stöðu, komist ekki hvert sem við kjósum að fara er auðvitað fáránlegt - í raun svo fjarstæðukennd staðreynd að það er bara ekki annað hægt en að hlægja, miklu auðveldara þegar upp er staðið (setið).

Þegar ég kem í umhverfi sem er ekki aðgengilegt fyrir mig upplifi ég mig vanmáttuga, ekki velkomna, jafnvel fyrir og vandamál. Þessar tilfinningar brjótast ósjálfrátt um þó ég viti vel að ég sé ekki vanmáttug nema að ég ákveði það sjálf, stigar og kantar eru fyrir en ekki ég sjálf og vandamálið liggur í hindrunum umhverfisins. En þegar fólk telur það ,,gríðarlegt vesen að standa í" að breyta umhverfinu er það að ákveða að mismuna fólki, sýna því óvirðingu og svipta það frelsi til almennra lífsgæða og þátttöku. Ég vil benda ykkur á gamla bloggfærslu sem ég skrifaði í fyrra þegar ég heimsótti Háskóla Íslands hér. Sú heimsókn er með þeim ógleymanlegustu heimsóknum sem ég hef upplifað.

Ég hvet ykkur til að horfa á þáttinn hér ef þið eruð ekki nú þegar búin/nn að því.

Við erum öll ábyrg!!!