Íslenskt eðal-stress í hamárki

Hér er allt á fimmta hundraðinu. Alma er á æfingum með Nylon á milli þess hún les Postulínið okkar inn á hljóðbók sem kemur út á sama tíma og bókin sjálf, enda ekkert annað í stöðunni en að hún sé aðgengileg fyrir alla strax.

Ég hringsnýst í náminu sem ég hef sinnt af hálfum hug hingað til en er að sjá fram á að það er ekki nóg svo nú er bara harkan sex - lesa, glósa, lesa, glósa, lesa, glósa, lesa, glósa á öllum mögulegum tímum sólarhringsins. Tvö ritgerðarskil framundan og 70% próf í desember í sálfræði.

Annars er barnið okkar Ölmu loksins flutt að heiman (farið í prentun) og mun koma í sölu í vikunni 19-23. nóvember svo nú er ekki eftir neinu að bíða við að plana kynningar, upplestra og önnur skemmtilegheit. Hægt er að hafa samband við okkur á [e-mail] ef áhugi er fyrir upplestri á vinnustað, samtökum, klúbbum og við ýmis tilefni. Við erum nú í óðaönn að bóka.

Í kvöld verðum við með upplestur hjá Einstökum börnum, hagsmunafélagi barna með sjaldgæfa og alvarlega sjúkdóma. Um er að ræða fund félagsmanna og hlakkar okkur mikið til. Annað kvöld er svo upplestur í félagsmiðstöð á stelpukvöldi en þar munum við vera ásamt Mörtu Maríu og Þóru sem lesa upp úr unglingabók sinni Ef þú bara vissir. MAC verður einnig á sínum stað svo ég geri ráð fyrir mjög notalegu kvöldi.

Mitt helsta markmið er að muna eftir myndavél þar sem ég hef ekki staðið mig vel í þeim efnum undanfarið - batnandi mönnum er þó best að lifa .... þ.e.a.s. ef þeim fer batnandi sem kemur í ljós næstu kvöld.

Nú er ég farin að skrifa ritgerð um unglinga með fötlun sem á að skilast fyrir miðnætti.  Þó fyrr hefði verið.

Eigið góðan dag!

Kv. Freyja

Við í hnotskurn!!!!!!!

Frétt á visir.is

 

Hérna er linkur inn á frétt sem var á visir.is og í Fréttablaðinu í dag

 

 

 

Sannleikurinn

Ég fór út að borða með fjölskyldunni í kvöld, ekki að það sé frásögufærandi. Þegar við sitjum í makindum okkar að bíða eftir matnum kemur lítil stúlka og horfir mikið á mig, brosir feimnislega og fer svo aftur. Þetta endurtekur sig nokkrum sinnum og fannst mér það mjög krúttlegt. Mömmu hennar fannst þetta ekki eins sætt og var sífellt að segja henni að koma og kemur sér undan að svara spurningum stúlkunnar en segir svo á endanum; ,,Já, já, hún er bara að hvíla sig."

Uuu, jú, jú, ég var mjög afslöppuð en ekki sofandi né í neinni hvíld. Ég hef oft upplifað svona athugasemdir frá foreldrum áhugasamra barna og sumir ganga svo langt í eigin þægindahring að þeir segja ,,Hún er bara að lulla í vagninum sínum."

Ég veit vel að börn eru einstaklega opin og stundum pínu vandræðalegt sumt sem þau segja en ég er ekki alltaf sofandi né annað fólk með fötlun. Það er ekkert hættulegt að útskýra fyrir börnum sannleikann, að fólk sé ólíkt.

Þessi móðir í kvöld hefði auðveldlega geta sagt dóttur sinni að ég væri fötluð sem þýddi að ég gæti ekki gengið og því sæti ég í hjólastól í staðin.

Það er ekki eins og það sé nokkur harmleikur- væri verra ef ég væri sísofandi.

Kv. Freyja

Gufunesbær í kvöld!

Mig langar að byrja á því að þakka ykkur kærlega fyrir hlý orð í okkar garð og fyrir að gefa ykkur tíma til að skrifa athugasemdir við færslurnar. Það er svo gaman að sjá hvað þið hafið að segja!

Í kvöld verðum við Freyja í félagsmiðstöðinni Gufunesbæ í skemmtilegri stelpustemningu þar sem við ætlum að lesa upp út bókinni okkar Postulín, Marta María og Þóra ætla einnig að lesa úr nýrri unglingabók sinni og MAC verður með snyrtivörukynningu.

Við munum heimsækja nokkrar félagsmiðstöðvar á höfuðborgarsvæðinu á næstu vikum og erum í óðaönn að bóka upplestra þessa dagana.

Með kærri kveðju,

Alma

Hvernig notum við verkfærin?

Þar sem ég ákvað að taka upp skólabók í dag/kvöld aldrei slíku vant, varð 800 bls. sálfræðiskruddan fyrir valinu - enda ekki seinna vænna. Ég hef lengi haft mikinn áhuga á sálfræði, líklega þar sem ég hef áhuga á manneskjunni í öllu sínu veldi, samfélaginu og viðhorfum sem endurspeglast þar í hvort öðru. Sálfræðin útskýrir mannlega hegðun á nákvæman hátt og hjálpar okkur að skyggnast inn í hvenær, af hverju og hvernig fólk hagar sér eins og það gerir.

Í sálfræðinni eru hugtök sem lýsir öllu atferli, jafnvel því sjálfsagða, einhverju sem við framkvæmum bara og pælum ekkert í. Það hefur sína kosti því það minnir okkur á að sumt sem við gerum særir aðra, hefur áhrif á þá og kennir okkur að breyta samkvæmt því. Eftir því sem ég verð eldri og (vonandi) þroskaðri hefur gildi sálfræðinnar breyst fyrir mér. Um leið og ég lýt á hana sem nauðsynlegt verkfæri finnst mér hún stórhættulegt fyrirbæri sem einungis útvaldir kunna að fara með. Verkfærið byggir upp og brýtur niður.

Ég hef í dag verið að lesa um unglingsárin sem eru líklega einn sá flóknasti hluti æviskeiðsins fyrir alla. Þau voru hálf sorgleg hjá sjálfri mér á sínum tíma þar sem ég gat á engan hátt fundið brotabrot af sjálfri mér fyrir brengluðum hugsunum og skilaboðum umhverfisins sem voru að æra mig. Ég reyndi ýmislegt og samkvæmt því sem ég nú les hef ég verið með einn þann ,,afbrigðilegasta" og margslungnasta persónuleika sem fyrirfinnst á jarðríki. Ég gat séð mig í nánast öllum skilgreiningum um hið óeðlilega, hvernig sem á það er litið. Ég er búin að flissa mikið yfir þessu.

Ég veit ekki hvort það er skrítin pæling en ætli allar þessar skilgreiningar séu af hinu góða? Ætli öll sú aragrúa af sálfræðingum sem eru starfandi kunni að nota skilgreiningar án þess að ofmeta þær eða raunverulega misnota þær?

Af minni vinnu með börnum finn ég hve greiningaþörfin er sterk um leið og upp koma e-r ,,vandamál." Yfirleitt er það af hinu góða, að sjálfsögðu, þar sem þau flest þurfa á hjálp að halda en stundum er eins og það gleymist að horfa á tímabundið ástand barnsins hverju sinni. Við eigum öll okkar hæðir og lægðir í lífinu, þrátt fyrir að við séum kannski bara fimm ára.

Nú er ég í þroskaþjálfafræðinámi (vá, langt orð) og mun í framtíðinni vinna með mjög fjölbreyttum hópi fólks sem hefur ólíka hæfileika, þarfir, skoðanir, væntingar, vonir, drauma og þrár. Nánast hvergi í bókinni er talað um fötlun og ef það er gert er alltaf vísað til þess að það sé abnormal. Hví í ósköpunum á ég sem tilvonandi þroskaþjálfi að vita allt um hvað er eðlilegt? Auðvitað er mikilvægt að hafa viðmiðun og geta áttað sig á hvenær barn/fullorðin þarf frekari aðstoð, en af hverju er það birt sem eitthvað óeðlilegt?

Sem betur fer eru flestir kennarar okkar duglegir að minna okkur á að fræðin er ekki heilög en ég finn samt hve mikil heilaþvottastöð bókin getur verið þegar ég er ein að lesa með sjálfri mér. Mér finnast allir eðlilegir á sinn ólíka hátt. Mig langar ekki að tapa þeirri sýn í meðvirknikasti. Ég held það sé mjög mikilvægt að kenna ekki einungis kenningarnar heldur líka hvernig við notum þær og hvenær.

Smiður verður að kunna að nota verkfærin sín og skilja teikningar sem hannaðar eru af byggingarfræðingum eða arkitektum. Það er ekki nóg að hann viti að hamar heitir hamar og hver hafi búið hann til. Við hljótum öll, alveg sama í hvaða fagstétt við erum, að verða að kunna að nota verkfærin, hvort sem þau eru hlutlæg eða huglæg. Eins mikla virðingu og ég ber fyrir sálfræðinni og finnst gaman að læra hana vekur hún hjá mér blendnar tilfinningar. Upp að hvaða marki eigum við að læra um muninn á hinu eðlilega og óeðlilega?

Kastljós

Fyrir þá sem misstu af okkur í Kastljósinu í gær, já, eða langar til að horfa aftur, er bein slóð á viðtalið hér.  Starfsmenn þáttarins tóku virkilega vel á móti okkur og andrúmsloftið var afslappað og notalegt. Það skiptir öllu máli.

Takk fyrir jákvæðu commentin, bæði hér og á förnum vegi - þið eruð frábær. Margir eru að forvitnast um hvenær bókin komi út en það er ekki kominn fastur dagur ennþá, við látum ykkur vita um leið.

Eigið góðan dag,

- Freyja

Freyja og Alma í Kastljósinu í kvöld!

 

Í kvöld munum við Freyja fara í spjall til Ragnhildar Steinunnar í Kastljósinu. Vonum að þið verðið við skjáinn..

 Bestu kveðjur,

Alma

Postulín

Þá er bókin komin með nafn loksins eftir miklar vangaveltur, Postulín. Stökk bein mín gerðu það að verkum að á fyrstu árum ævi minnar mátti ekkert á móti blása án þess að ég brotnaði. Til að útskýra ástandið fyrir foreldrum mínum í upphafi var beinunum líkt við örþunnt postulín. Það leið ekki á löngu þar til fjölskyldan, meira í gríni en alvöru, kallaði mig stundum postulínsdúkku. Að þeirri ástæðu og ýmsum öðrum endurspeglar titillinn lífshlaup mitt og varpar ljósi á upplifun mína og viðhorf gagnvart fötlun minni og lífinu í heild. Nú er búið að hanna blöðung sem þið getið nálgast hér.

Í dag fórum við á fyrstu upplestur okkar og var hann hjá Rótarý í Garðabæ. Það var eins og við mátti búast tekið vel á móti okkur, við áttum góða stund og stigum okkar fyrstu skref í upplestri utan veggja heimilisins.  Við þökkum fyrir okkur.

Nú erum við í óðaönn að bóka upplestra og má senda inn eftirspurn á [e-mail] - við erum opnar fyrir öllu.

Við þökkum fyrir góðar viðtökur á færslunni hér fyrir neðan, það er svo gaman að heyra og sjá hvað þið hafið að segja. Hvatning ykkar er ómetanleg!

Kv. Freyja

Hver er normal?

Við Freyja fórum áðan á málþing Femínistafélags Íslands sem bar nafnið ,,Kynlaus og litblind." Freyja hélt erindi á einni málstofunni undir yfirskriftinni ,,Hver er normal?" Freyja tók fyrir upplifun sína af því að finnast hún vera ,,afbrigðileg" á unglingsárum þegar kynþroskaskeiðið hófst og hvernig skilaboðin úr umhverfi okkar, sem er fullt af staðalmyndum voru að kæfa hana á tímabili. Freyja las kafla úr bókinni þar sem hún lýsir upplifun sinni á þessum viðkvæmu árum.

Formaður félags kvenna af erlendum uppruna, Tatjana Latinovic, hélt líka erindi og það var mjög athyglisvert að heyra hana segja frá stöðu innflytjenda. Ég vissi til dæmis ekki að innflytjendur geta ekki byrjað á því að sækja íslensku námskeið þegar þeir koma til landsins, heldur verða þeir að byrja að vinna til að fá landvistarleyfi og í kjölfarið komast þeir í stéttarfélag sem styrkir þá til að fara á íslensku námskeið. Þetta finnst mér mjög mikilvægt að fólk viti, til að við skiljum að þegar við förum út í matvöruverslun eða bakarí og afgreiðslufólkið talar ekki íslensku, hefur það ef til vill ekki fengið tækifæri til að læra málið enn! Þessu verðum við að sýna skilning og hætta að fordæma innflytjendur. Þeir hafa langflestir mikinn metnað til að læra málið okkar og munu gera það fyrr en síðar.

Einnig fannst mér mjög sorglegt að heyra að í rannsókn sem gerð var á meðal innflytjenda höfðu allar tælenskar konur í rannsókninni, nema ein, orðið fyrir beinum fordómum, þ.e. sparkað í þær, kallað á eftir þeim ,,hvað kostaðir þú eiginlega?" eða þær eltar á förnum vegi. Það er óhuggulegt að þetta sé að eiga sér stað í okkar samfélagi í dag. Þegar er talað er um svona atburði er yfirleitt strax byrjað að tala um innflytjandann sem er fórnarlamb í svona tilviki en við þurfum að beina sjónum okkar að gerendunum sem eru uppfullir af fordómum og þurfa ekki síður á hjálp að halda. Fræðsla í skólum um innflytjendur gæti hjálpað til í þessum efnum til að ungt fólk þrói ekki með sér ranghugmyndir. Eitthvað verður að gera til að þessu linni og til að minnka óttann hjá þeim sem eru fordómafullir, því að  mínu mati eru formdómar ekkert annað en hræðsla og fáfræði. Það er ekki alltaf þeim fordómafulla að kenna, hann veit ef til vill ekki betur, en sem fullorðið fólk berum við ábyrgð á því að afla okkur þekkingar.

Um daginn fór ég í tælenska matvörubúð niðri í miðbæ Reykjavíkur. Ég er mikill aðdáandi tælenskrar matargerðar og ákvað loksins að gera tilraun til að elda sjálf Phad Thai núðlurétt sem ég hef svo oft pantað mér á veitingahúsum erlendis. Í búðinni var tælensk stúlka að afgreiða sem talaði góða íslensku, hún var ekki lengi að benda mér á allt sem ég þurfti og gefa mér góð ráð varðandi eldamennskuna. Á meðan ég hélt áfram að skoða mig um í búðinni komu tvær aðrar tælenskar konur inn með þrjú lítil börn. Þær heilsuðu afgreiðslu stúlkunni sem þær þekktu greinilega vel, en mér til mikillar undrunar töluðu þær allar saman á íslensku! Ég furðaði mig á þessu um stund, en áttaði mig svo á því að fyrir þeim var ekkert eðlilega. Kannski voru þær ekki einu sinni frá sama landinu eftir alltsaman! Fyrir þeim var þetta bara ,,normal."

Freyja kom eiginlega með setninguna sem sat hvað sterkast í mér eftir þetta málþing. ,,Mitt líf er mitt norm." Þetta segir eiginlega allt sem segja þarf, því hver og einn er ,,normal" fyrir sjálfum sér. Ef við lærum að bera virðingu fyrir margbreytileika fólks og áttum okkur á að það vera ,,normal" er marbreytilegt, munu fordómar minnka.

Með kærri kveðju,

Alma

Tímabært að ,,við" og ,,þið" falli úr gildi

Inn á vef Reykjavíkurborgar var frétt um námstefnu Menntasviðs og Landssamtakanna Þroskahjálpar sem haldin var á Þjóðminjasafninu í gær um skólagöngu fatlaðra. Freyja var þar með erindi og slóðin á fréttina er:

http://reykjavik.is/desktopdefault.aspx/tabid-757/521_read-8568/

Bestu kveðjur,

Alma